Ήρθ' ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάια...

Η Ανάσταση του Λαζάρου από Τον Κύριο

   Σάββατο του Λαζάρου σήμερα και η Αγία μας εκκλησία τιμά και θυμάται το θαυμαστό γεγονός της ανάστασης του φίλου Του Χριστού, Λαζάρου.

   Ο Λάζαρος από την Βηθανία, ήταν φίλος Του Κυρίου. Μαζί με τις αδερφές του Μάρθα και Μαρία, Τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ. ι΄ 38-40, Ιωαν. ιβ΄ 1-3). 

   Έξι μέρες προ του σωτηρίου πάθους, ο Χριστός κάνει σε όλους γνωστό πως η ανάσταση γίνεται κοινό κτήμα όλων, όσων πιστεύουν σ' Αυτόν (Εγώ ειμί η ανάστασης και η ζωή).

   Η αδελφή του Λαζάρου, η Μάρθα, ενημερώνει Τον Κύριο πως ο φίλος του είναι άρρωστος και πρέπει να τον επισκεφτεί. Ο Χριστός καθυστερεί επίτηδες να τον επισκεφτεί. Όταν ο Λάζαρος πέθανε ο Κύριος λέει στους μαθητές : "ο φίλος μου ο Λάζαρος κοιμήθηκε" και ξεκινάει για να πάει στη Βηθανία. Μόλις φτάνει τον υποδέχεται η Μαρία με κλάματα και θρήνους λέγοντάς του, πως ο αδελφός της πέθανε και πως αν Εκείνος ήταν εκεί δεν θα είχε πεθάνει. Τότε ο φιλεύσπλαχνος Κύριος, δακρυσμένος ζητά να Τον οδηγήσουν στον τάφο του φίλου του.

Η είσοδος του τάφου του Λαζάρου στη Βηθανία

   Φτάνοντας στο μνημείο, ο Χριστός διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα, παρά τις διαμαρτυρίες της Μάρθας, ότι είναι νεκρός τέσσερις μέρες πλέον και πως θα έχει αρχίσει να μυρίζει. Ο Κύριος επέπληξε την Μάρθα λέγοντάς της πως : "...σου είπα, ότι εάν πιστεύσεις, θα δεις την δόξαν Του Θεού... "

   Όταν άνοιξαν τον τάφο (ο τάφος ήταν σπήλαιο, ανοιγμένο στο βράχο και το στόμιό του το έκλεινε ένας μεγάλος λίθος), ο Χριστός, υψώνοντας τα μάτια στον ουρανό, προσευχήθηκε μεγαλόφωνα προς Τον Θεό λέγοντας :"Πάτερ, σ' ευχαριστώ που με εισάκουσες, εγώ γνωρίζω πως πάντοτε με ακούς αλλά το είπα δυνατά για να ακούσουν οι περευρισκόμενοι και να πιστέψουν ότι Εσύ με απέστειλες... " και φώναξε : "Λάζαρε, έβγα έξω".

   Τότε, εμφανίστηκε στην έξοδο του τάφου ο Λάζαρος, έχοντας ακόμη πάνω του τα σάβανα. Ο Χριστός διέταξε να του τα βγάλουν και να τον οδηγήσουν σπίτι του.

   

   Η αρχαία παράδοση λέει, ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και ότι έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε τον επίγειο βίο του στην Κύπρο το 63 μΧ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε "Λάζαρος, ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού" . Το 890 μΧ. το ιερό του λείψανο μετακομίστηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα τον σοφό.

   Χαρακτηριστικό της μετέπειτα ζωής του Λαζάρου ήταν ότι, δεν γελούσε ποτέ, λόγω όσων είχε δει στον Άδη. Μόνο μια φορά γέλασε όταν είδε κάποιον να κλέβει μια γλάστρα και είπε το εξής: "Το ένα χώμα κλέβει το άλλο..."

Απολυτίκιον ήχος α

Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.